Alislaam Pagsusumikap na Buhayin ang Relihiyong Islam ng Buong buo
Nang si Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam ay nag-hijrah (lumipat) sa Madinah Munawwarah, itinayo niya ang musjid. Matapos maitayo ang musjid, sumangguni siya sa Sahaabah radhiyallahu anhum hinggil sa paraan na dapat gamitin sa pagtawag sa mga tao para sa salaah. Ito ay ang nag-aalab na pagnanais sa loob ng puso ni Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam na ang lahat ng Sahaabah radhiyallahu anhum ay magtipun-tipon at magsagawa ng kanilang salaah nang sama-sama sa musjid. Si Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam ay hindi nasiyahan sa mga Sahaabah radhiyallahu anhum na nagsasagawa ng kanilang salaah sa musjid sa iba’t ibang oras o sa kanilang mga tahanan.
Ang Sahaabah radhiyallahu anhum ay nagpakita ng iba’t ibang mga mungkahi tungkol sa kung paano matatawag ang mga tao para sa salaah. Ang ilan sa mga mungkahi ng mga Sahaabah radhiyallahu anhum ay ang pagsindi ng apoy o pagtataas ng watawat. Kapag nakikita ang umaalingawngaw na watawat o ang ningas at usok ng apoy, mauunawaan ng mga tao na ito ang oras ng salaah at sa gayon ay ipaalam sa iba na pumunta sa musjid para sa salaah.
Ang iba pang mga mungkahi ay ang pagpapatunog ng isang busina o na ang mga naaqoos (dalawang kahoy) ay hampasin sa isa’t isa upang alertuhan ang mga tao na oras na para sa salaah.
Hindi natuwa si Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam sa mga mungkahing ito. Hindi nais ng Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam na tularan ng kanyang Ummah ang mga Kristiyano, Hudyo at kuffaar sa mga aspeto ng kanilang relihiyon o Deen o kanilang makamundong buhay. Kung gagawin ng mga Muslim ang mga pamamaraang ito, ito ay magreresulta sa kanilang pagkakahawig sa mga hindi naniniwala sa kanilang Deen, at higit pa rito, ito ay hahantong sa kalituhan na magaganap sa mga oras ng salaah habang ang mga hindi naniniwala ay tumatawag sa mga tao sa kanilang mga lugar ng pagsamba sa ibang mga oras sa pamamagitan ng ang parehong mga pamamaraan.
Walang konklusyon ang naabot sa pagtitipon na iyon at ang usapin sa gayon ay hindi napagdesisyunan.
Bago ang mga Sahaabah radhiyallahu anhum na humiwalay mula sa pagtitipon ng Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam, si Sayyiduna Umar radhiyallahu anhu ay nagharap ng mungkahi kay Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam na, dahil wala pang paraan na napagpasyahan, kung gayon sa ngayon, marahil ang isang tao ay maaaring italaga upang lumibot sa pagtawag sa mga tao para sa salaah tuwing papasok ang oras ng salaah.
Tinanggap ni Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam ang mungkahi ni Sayyiduna Umar radhiyallahu anhu at hinirang si Sayyiduna Bilaal radhiyallahu anhu upang isagawa ang gawaing ito. Kaya naman, sa oras ng salaah, si Sayyiduna Bilaal radhiyallahu anhu ay maglilibot upang ipaalam sa mga tao na ang jamaat (congregational salaah) sa musjid ay magsisimula na.
Ang puso ng bawat Sahaabi radhiyallahu anhu ay napuno ng pag-aalala ni Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam tungkol sa kung paano dapat tawagin ang mga tao upang magsagawa ng salaah nang sama-sama sa musjid.
Gayunpaman, hindi nagtagal pagkatapos noon, sa isang gabi, matapos matulog si Sayyiduna Abdullah bin Zaid radhiyallhu anhu; pinakitaan siya ng isang panaginip ni Allah ta’ala. Sa panaginip, nakita niya ang isang anghel, na anyong tao, nakasuot ng dalawang damit na berde at may dalang naaqoos. Tinanong niya ang anghel, “O alipin ng Allah! Nagbebenta ka ba ng naaqoos?” Sumagot ang anghel sa pamamagitan ng pagtatanong sa kanya, “Ano ang gusto mong gawin dito?” Sumagot si Sayyiduna Abdullah bin Zaid radhiyallahu anhu, “Gagamitin ko ito upang tawagi ang mga tao para sa salaah.” Pagkatapos ay sinabi ng anghel, “Dapat ko bang ipakita sa iyo ang isang paraan para matawag ang mga tao para sa salaah na mas mainam kaysa sa paghampas ng naaqoos na ito?” Nagtanong si Sayyiduna Abdullah radhiyallahu anhu, “Anong paraan ang mas mahusay?” Sumagot ang anghel, “Ipapanawagan mo ang adhaan.” pagkatapos ay itinuro sa kanya ng anghel ang mga salita ng adhaan.
Nang magising siya kinaumagahan, pumunta siya kay Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam at ikinuwento ang buong panaginip. Nang marinig ang panaginip, binanggit ni Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam, “Tiyak na ito ay isang tunay na panaginip. Tumayo ka sa tabi ni Bilaal radhiyallahu anhu at ipaalam sa kanya ang mga salita (ng adhaan) na itinuro sa iyo sa panaginip upang siya ay tumawag ng adhaan sa mga salitang ito. Pahintulutan mo si Bilaal radhiyallahu anhu na siya na ang tumawag ng adhaan dahil ang kanyang boses ay mas malakas kaysa sa iyong boses. Saganon, ang kanyang boses ay mas aabot sa malayo.”
Nang marinig ni Sayyiduna Umar radhiyallahu anhu ang adhaan ni Sayyiduna Bilaal radhiyallahu anhu, dali-dali niyang kinuha ang kanyang alampay at sumugod sa pagtitipon ni Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam. Nang makarating sa pagtitipon ni Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam, magalang siyang bumulalas, “O Rasul ng Allah sallallahu alayhi wasallam! Nanunumpa ako sa Diyos na nagtalaga sa iyo bilang Kanyang mensahero upang ihatid ang katotohanan ng Islam, ipinakita rin sa akin ang isang panaginip kung saan tinuruan ako ng mga salita ng adhaan.” Nang marinig ito ni Sayyiduna Rasulullah sallallahu alayhi wasallam, siya ay nasiyahan at nagsabi, “Ito ay higit na napatunayan bilang isang tunay na panaginip mula sa panig ng Allah ta’ala.”
Naisalaysay na higit sa sampung Sahaabah radhiyallahu anhum ang pinakitaan ng mga panaginip kung saan sila ay tinuruan ng mga salita ng adhaan. Kabilang sa kanila sina Sayyiduna Abu Bakr radhiyallahu anhu at Sayyiduna Umar radhiyallahu anhu.
